Fasulye ve bit

Hakkımda çok umutları yoktu insanların
Ben on beşimdeydim.
Onlarsa beşleri yuvarlayalı çok olmuştu.
Yine de onbeşin pamuktan dağı
Çok daha tepede tutardı beni onlardan
Kafalarındaki bitleri görürdüm sanki.
Büyüdükçe ben
Pamuğuma yağmurlar yağdı
Ve iniverdim yanlarına
Buna iyileşme deniyordu
Veya büyüme
Bense onlardan bana sıçramasından korkuyordum bitlerin...
Ve çok korktum bir daha
Yanılsama da olsa
Yükseklere erişememekten...
Şimdi yirmi beşimde
Görüyorum ki anneannem
Gider ayak fasulye koymuş pamuğuma
Onun yapraklarında
Tekrar göklerde
Ve bu sefer bitleri görmeyecek kadar genişlikte yüreğim...
Hüznüme teşekkür ederim...