Yuva

Annemle anneanneme gittigimiz gunlerden biri. Anneannemin Has Evler'deki evine giden yolda kucuk merdivenli evin onundeyiz. Montlarimiz renkli, sapkalari kafamizda. Hava soguk ama oyle kesmiyor yuzumuzu. Annemin ustunde gri kabani. Birazdan anneannemin sobali salonunda olacagiz. Guzel seyler yiyip ayaklarimizi isitacagiz ve yetiskinlerin sohbetini dinleyecegiz. O donemler yetiskinlerin cocuklarla oynadigi caglar degil, bizim eglencemiz onlari dinlemek. Su an en ozledigim sey de sanirim bu detay cocukluguma dair.

Bu nasil da huzunlu bir ani benim icin. Aglayasim geliyor. Ve bir garip de rahatlik ve guven var. Her sey olmasi gerektigi gibi, her sey yolunda gibi. Acele yok, yetiskin telaslari yok. Belki cok yuksek nese de yok. Ama olani, oldugu kadari yine guzel.

Cok zorlaniyorum bu ara. Bir memleketten digerine goctuk ve simdi o hic gelmeyecegini sandigimiz gunler geldi. Donus vakti. Gelirken en cok hayalini kurdugum donemler bunlardi aslinda. Tabi neler yasayacagimi bilmiyordum. 

Benim icin goc ne halim varsa gormek oldu. Hem o beddua gibi soylendigi sekliyle hem de cumlenin gercek anlamiyla. Yani iyisi ve kotusuyle ve hatta tum sifatsizligiyla ne halim varsa gordugum bir deneyim. Topu topu iki yil. Ama ozgul agirligi oyle yuksek ki, lise donemlerim gibi hayatimin ustune koydugum her sey bir sure sonra oraya dusuyor. Onun egimine, cazibesine kapiliyor.

Yillar sonra bu zamanlari nasil anarim merak ediyorum. Ama su an diyebilirim ki calisma odama gunes vuruyor, Nancy'lerin eski evinin bahcesindeki agac isil isil ve ictigim matcha cayi cok guzel. Ve cok ozluyorum. Sarip sarmalanmayi, gulmeyi, ailemi, arkadaslarimi bir cok seyi. Cok ozluyorum. Kollarimin yani sizliyor sanki, sivazlansa gececek.

Merak ediyorum liseden sonra universiteye gecerken ne hissetmistim acaba? Liseye giderkenki korkularimi hatirladim buraya gelirken ve yasadigim o dev sallantida gectim ustunden. Ama su donemim ve su anki beni koseye sikistiran seyler gecmisimdeki bir yere denk geliyor mu bilemiyorum. Belki evet belki hayir. 

Ne istiyorum, neye ihtiyac duyuyorum acaba diye soruyorum kendime. Sanki annem gelse, ablamlar filan. Toplasak esyalari, yeni evimize koysak. O ucaga beraber binsek. Bu evden beraber ciksak. Birileri elimi tutsa cok guzel olacak. Elimi tutacak o kisi Ali degil biliyorum, cunku o da benden iyi degil. Alin? Kusum simdilik hem burada olmaktan mutlu hem de donecek olmaktan. Hatta hep burada yasama fikrine cok da mesafeli. O sanki icimizdeki en esnek ve dolayisiyla guclu kisi. 

Ben neden boylesine uzgunum? Neden aglayasim var? Neden meditasyonlarda anneannemin evine gidiyorken buluyorum kendimi? Neden ilkokuldayim yine? Neyin ozlemi, neyin huznu bu? Bilemiyorum.

Gelecekteki kendim, her ne yaptiysan da bilki onu yapmadan once cok yoruldun, zorlandin. Ne yaptiysan hakkim sana helal olsun. Sen neredeysen, her kimleysen de dilerim o anin tadini cikariyorsundur. Dilerim o tutundugun huzunlu anilarinin yanina yenileri taptazeleri gelmistir. Dilerim sen tum yargilarindan, korkularindan ozgursundur. Dilerim yuregin yerine oturmustur, yuvani bulmussundur.