Zaman, sen tatlı bi kızsın. Şifasın. Var etmen şifa, yok etmen ayrı şifa. Kanın deli akar. Yaşın onbeş. Salına salına kaçar gidersin. Zaman, kız kardeşim, nedir bu halin?
Eklemlerin mi tutuldu senin de? Gelsen geçsen ya biraz. Tutmam saçlarından söz. Sen bi koş, koş ki eteklerin havalansın. Hızından yerinden oynasın hayatımdaki herşey. Tozlar kalksın silkemediklerimin üzerinden.
Benim aklım karıştı zaman. Biraz da sen karış ki bana ağırlığı azalsın yorgunluklarımın. Senin bomboş, tertemiz ve serin oluşların tutsun köşelerimi. Zaman güzel kardeşim yapma bana öyle. Sen bu denli usul olunca kalbimin atışları bir güvercininki gibi kaldı, telaşlı, ürkek. Kafesi dar geldi göğsüme.
Sen bi yola koyul rampa aşağı, hakkını vermeyen bak ne olsun! Ne mi olsun? Hakkını vermeyen senin bir anında tıkanıp kalan olsun. Senin bir anında, ki aramızda kalsın hırçınsındır bazı bazı her kız gibi, düğümlenip kalan olsun. Diğer anlar geçerken el ele yanından, gözü kör, dili lal olan olsun.
Hep sen topladın beni kız kardeşim, sen anladın. Gel bi gün batımında tatlıya bağlayalım aramızdakileri. Sen çevir pedalları yokuş aşağı, ben belinden tutayım senin. Güven bana kanamaz dizlerimiz. Ben sana güveniyorum zaman. Hadi...
